Są miejsca, które wyglądają jak z innego czasu—pustka, mgła, światła w oddali. Czy to rzeczywistość, czy sen?

Mgła. Ciemność. Pustka. Droga na koniec świata.

Żadnych znaków, żadnych punktów odniesienia.

Czysta niepewność.

Jechałam przed siebie wbrew poczuciu sensu.

Zawrócić? Nie było takiej opcji.

I nagle—światła.

Ulga. Wrócił oddech, który nie wiem, jak długo był przeze mnie wstrzymany.

Dwie stare Łady. Bez ruchu, nietknięte zmianą.

Jakby czas o nich zapomniał.

Jakby nigdy nie zostały użyte.

Jakby zostały użyte przed nami wszystkimi.

Obok nich bar. Neon migoczący mizernym światłem.

W środku—nic.

Cisza. Pustka.

Czy ktoś tam był?

A jeśli tak… z jakiego czasu? Z jakiej przestrzeni?

Co robi rzeczywistość, kiedy nikt nie patrzy?

Niepokój.

Jakbym dotarła do miejsca, którego nie powinnam widzieć.

Jakbym znalazła pęknięcie w rzeczywistości.

Szczelinę istnienia.

Te Łady… Nie pasowały – nieład Ład.

A może pasowały aż za bardzo.

Wehikuły czasu.

Chyba wszyscy chcemy czasem uciec.

Od miasta. Od przeszłości.

Od świata, który stał się zbyt oswojony.

Ale co, jeśli po drugiej stronie nie ma nic?

Ani przyszłości, ani przeszłości?

Jeśli nie ma żadnej zmiany, czy czas płynie?

Jeśli czas nie płynie, czy cokolwiek może istnieć?

Byłam na krawędzi pustki.

Ale czym jest pustka?

Brakiem? Przerwą w istnieniu?

A jeśli to nie nicość, ale wszystko jednocześnie?

Odkrycie i zniknięcie.

Może nawet jedno i drugie na raz.

Dawid Gębala

💭 A Ty? Czułeś_aś kiedyś, że znalazłeś się w miejscu, którego nie powinno być? Podziel się swoją historią w komentarzu.😉

„Ta historia wydarzyła się naprawdę. Zastanawiało mnie, jak ktoś, kto w niezwykły sposób operuje słowem, ubierze moje doświadczenie w swoją formę. Dlatego zaprosiłam do współpracy @dawid_gebala—twórcę, który potrafi nadawać historiom nowy, nieoczywisty wymiar. Zajrzyjcie na jego profil i sprawdźcie, jak interpretuje rzeczywistość słowem. To dobrze zapowiadający się początkiem współpracy”.

Justka Rojek-Linda